نرخ برابری ارز کشورها، در دوره پس از جنگ جهانی دوم، تا اوایل 1970، مانند امروز نوسان نمی­کرد بلکه مبنایی ثابت داشت. این نظام در سال 1344، طی کنفرانسی در برتون وودز بنیاد نهاده شد. این کنفرانس به‌منظور بحث و تبادل نظر پیرامون تنظیمات مالی بین‌المللی تشکیل شده بود، تصمیم­هایی که می­بایست در سال­های پس از جنگ جهانی دوم به کار گرفته شوند. یکی از این تصمیم­ها نرخ ثابت ارز کشورها نسبت به طلا بود که با بنا نهادن صندوق بین‌المللی پول، تثبیت نرخ ارزها به طلا به این نهاد واگذار گردید. در این مدل دلار آمریکا ارز مبنا قرار گرفته بود و کشورها با ارائه دلار به بانک مرکزی آمریکا می­توانستند طلا دریافت نمایند.

این سیستم تا سال 1971 ادامه داشت. در این سال ایالات متحده آمریکا اعلام کرد دیگر تبدیل دلار به طلا با نرخ ثابت را تضمین نمی­کند و به این ترتیب سیستم ثبات نرخ ارز پایان یافت. با پایان یافتن سیستم برتون وودز کشورها مجاز شدند در مورد نرخ تبدیل پول ملی خود هر نوع سیاستی که مایل باشند اتخاذ کنند. کشورها می­توانستند نرخ ارز خود را کاملا شناور کنند یا از یک نرخ ثابت  در مقابل یک ارز دیگر استفاده کنند یا به عضویت یک بلوک پولی درآیند و یا حتی از واحد پولی کشور دیگر استفاده کنند. در این بین، تنها روش غیرمجاز، ثابت کردن نرخ پول ملی در مقابل طلا بود. این سیستم تا امروز هم ادامه دارد.

پس از شناور شدن نرخ ارز روش­های متفاوتی جهت برآورد نرخ واقعی ارز ارائه گردید تا بتوانند تأثیر عوامل اقتصادی را در تعیین نرخ ارز کاربردی نمایند. ازجمله عوامل تأثیرگذار بر روی نرخ ارز می­توان به تراز پرداخت­ها، استقراض خارجی، انتظارات برای آینده، تورم و سیاست­های اقتصادی اشاره نمود.

در ادامه با استفاده از روش‌های تعیین قیمت ذاتی ارز به محاسبه و برآورد قیمت ارز در سال‌های مختلف با در نظر داشتن سال 1391 به‌عنوان سال پایه پرداخته می­شود. دلیل انتخاب سال 1391 به‌عنوان سال پایه تغییر سال پایه در محاسبات تورم از سال 1383 به سال 1390 و همچنین بررسی و ارزیابی نرخ واقعی ارز در بازه زمانی 6 ساله منتهی به 1397 می‌باشد.